ตำนานรักริมน้ำเจ้าพระยา

ตอนที่ 1

เย็นวันหนึ่งวันที่ 28 เมษายน 2554 ขณะที่ L กำลังนั่งท่องโลกแห่งการเชื่อมโยงไร้ขอบเขต ขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินอยู่กับสังคมออนไลน์ หรือที่เรียกว่า Social Network เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ทีแรกเขาไม่อยากรับโทรศัพท์เลย แต่เขาก็รับในที่สุด ฮัลโหลสวัสดีครับ เขากล่าวทักทายทางโทรศัพท์ L มานี่หน่อย เพื่อนของเขาพูดชักชวนเขาให้ไปที่ท่าน้ำ และเพื่อนของเขาบอกให้ไปเร็วๆ เพียงเท่านั้น เขารีบวางโทรศัพท์แล้วปิดห้องล๊อคห้องใส่กุญแจ แล้วรีบเดินไปที่ท่าน้ำทันที เมื่อเขาไปถึงท่าน้ำ บริเวณรอบๆ มีเด็กสาวกลุ่มหนึ่งกำลังออกกำลังกายกันอยู่ สายตาของ L เหลือบไปเห็นและสะดุดอยู่ที่สาวคู่หนึ่ง ที่กำลังเล่นแบตมินตันกันอย่างเมามันส์ สนุกสนานรื่นเริง จากนั้นเขาก็เดินผ่านไปแล้วเข้าไปนั่งกับเพื่อนของเขา แล้วถามเพื่อนเขาว่า เรียกมาทำไมกันเนี่ย! เพื่อนเขาบอกว่า ก็เรียกมาดุสาวๆ อ่ะนะ มาเปิดหูเปิดตาประมาณนั้น สักพักเขานั่งคุยกับเพื่อนพลางบ่นว่า เหงาจังเลยเนอะ น่าจะมีสาวไว้คุยแก้เหงาสักคนหนึ่งก็ยังดี ในขณะนั้น เขาก็หันไปมอง 2 สาวที่่กำลังเล่นแบตมินตันอยู่ เขาก็พูดกับเพื่อนว่า เห้ย ข้าว่านะ ข้าชอบผู้หญิงคนนั้นอะ ขอเบอร์ให้หน่อยจิ เผื่อเอาไว้คุยแก้เหงา แล้วเขาถามต่อว่า เห๊ยแล้วน้องเค้าจะมีโทรศัพท์ป่าวว๊ะ มีสิ เพื่อนของเขาพูดตอบทันที จากนั้น เพื่อนเขาก็บอกว่า นายน่าจะเข้าไปหาเค้าเองเลย ไปสิ L รู้สึกอายมากไม่กล้าที่จะเข้าไปหาสาวคนนั้น จนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ได้แต่ยืนอยู่ห่างๆ เพราะยังรู้สึกอายอยู่ เพื่อนของเขาก็ขอเบอร์ให้แต่สาวคนนั้นก็บิดไป บิดมา แล้วบอกมาเพียง 087...เท่านั้นเอง จากนั้น L ก็เดินหลบไปอีกมุมหนึ่งด้วยความที่อายมากๆ ในตอนนั้นเขาว้าวุ่นมากๆ เขาต้องสู้กับความขี้ขลาดในใจของเขาเอง ในที่สุดเขาก็ไม่ได้เบอร์ และเธอคนนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับตะวันที่กำลังจะตกดิน เหลือแต่ความเหงาที่อยู่กับ L มาเป็นเวลานาน สรุปแล้ว ในวันนี้เขาก็ยังคงมีเพื่อนคนเดิมที่ไม่เคยทอดทิ้งเขาไปไหน นั่นคือ ความเหงา

ตอนที่ 2 

หลังจากเย็นวันนั้นอีกวันหนึ่ง L ก็ได้ยินเสียงเพื่อนมาเรียกให้ไปที่ท่าน้ำอีกครั้ง คงไม่ต้องบอกนะครับว่าเรียกให้ไปทำอะไร จากนั้น L รู้สึกตื่นเต้นมากๆ แต่เขาก็พยายามไปจนได้ ทั้งๆที่เขารู้สึกอายเหลือเกิน แทบจะมุดอยู่ในรูแล้ว อิอิ พอเขาไปถึงท่าน้ำเพื่อนๆ ก็เรียกเขาเข้าไปนั่งอยู่บนม้าหินอ่อน โดยตั้งใจจะให้ L นั้นได้นั่งมองสาวที่เขาเจอเมื่อวานและเขารู้สึกชอบผู้หญิงคนนั้นมาก แต่เขาก็อายอยู่ดี เขาไม่กล้าที่จะหันไปมอง เขาก็ได้แต่นั่งดูเธอคนนั้นเล่นแบตมินตัน จนกระทั่งตะวันตกดิน ยุงก็เยอะมากๆ แต่เขาก็ยังอดทน และเธอก็กลับไป วันนี้ L ก็ยังคงต้องอยู่กับความเหงาอีกต่อไป

ตอนจบ

วันนี้ L ก็ไม่ได้ไปที่ท่าน้ำอีก เขาตัดสินใจอย่างนั้น และเขาก็ลืมผู้หญิงคนนั้น กลับมามีความสุขกับการใช้ชีวิตกับความเหงาของเขาต่อไป

---ภาค 2---

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น วันที่ L ได้ตัดสินใจลืมเธอคนนั้น วัน L ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนอีกครัง เพื่อนบอกเขาว่า มีคนกำลังรอ บอกว่าอย่ากเจอ L มาก ว่างั้นอะนะ จากนั้นเมื่อเขากลับไปถึงริมน้ำอีกครั้ง เขาก็พบกับผู้หญิงคนนั้นอีก แต่เขาก็ยังอายไม่กล้า เขาเดินผ่านเธอไปอีกครั้งหนึ่ง จากนั้น ไม่นานเพือนก็ของเขาก็ไปที่ท่าน้ำ คุยกับผู้หญิงคนนั้น แล้ว L ก็ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนอีกครั้ง เพื่อนก็บอกว่า มีคนเค้าอยากพบ L ก็ตัดสินใจอยู่นาน เพราะเขาไม่กล้าไป เขาก็พยายามรวบรวมความกล้า ในที่สุดเขาก็กล้าที่จะไปพบเธออีกครั้ง แต่เมื่อไปถึงเขากลับเดินเลยไปที่ริมน้ำอีก ยืนห่างๆ จากเธอคนนั้น สักพักเพื่อนของเขาก็เดินมาหาเขาแล้วบอกเขาว่า อะนี่เบอร์ของเธอคนนั้น เพื่อนของเขากดหมายเลขแล้วทิ้งไว้หน้าจอโทรศัพท์ จากนั้น เขาก็บันทึกเบอร์่โทรศัพท์เก็บไว้ แล้วตะวันก็กำลังลับขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ พร้อมกับเธอคนนั้นก็หายไปในที่สุด L จึงกลับบ้านของเขาด้วยความรุ้สึกสับสนและอึดอัดใจอย่างมาก ในที่สุดเขาถามเพื่อนว่าจริงหรา ที่ผู้หญิงคนนั้นถามหาเขา เพื่อนก็บอกว่าจริงๆ แต่เขาก็ไม่เชื่อ เขาคิดว่าเพื่อนๆ ต้องแกล้งเขาแน่ๆ ในที่สุดเขาก็เลยอยากพิสูจน์ความจริงบางอย่าง เขาโทรไปตามเบอร์ที่บันทึกไว้ "สวัสดีคับ คัยคับ" เขาถามด้วยความที่อ่อนประสบการณ์จีบสาวเป็นอย่างแรง "นี่ใช่ คนที่อยุ่ริมน้ำวันนี้ป่าว" เขาถาม "ไม่ใช่ค่ะ" เสียงผู้หญิงจากโทรศัพท์ แล้วเขาก็พูดคุยทางโทรศัทพ์ตออีกสักพัก แล้วก็วางสายไป แต่เขารู้สึกดีนะวันนี้ เขามีความสุขมาก เพราะนี่คือก้าวแรกของเขากับผู้หญิงในฝันที่บังเอิญเขาพบที่ริมน้ำเจ้าพระยา